Zimą najlepiej wędrować na nartach Góry zimą są chyba najpiękniejsze. Wędrowanie po nich i poznawanie ich właśnie o tej porze roku to zapewne najpiękniejsza przygoda, jaką można przeżyć w polskich górach. Turystyka narciarska, mająca w naszym kraju prawie stuletnią tradycję, stłumiona została przez żywiołowo rozwijające się narciarstwo "wyciągowe" i niestety prawie zupełnie zanikła. Jednak w ostatnich latach zauważalne jest jej powolne odradzanie się - coraz więcej miłośników nart i gór woli uroki turystycznych eskapad w głąb gór od zatłoczonych i jazgotliwych stoków w narciarskich. Takie wędrowanie chcemy Wam pokazać, do takiej formy wypoczynku zachęcić. Śnieg Śnieg - dla laika zawsze tak samo biały i monotonny - dla narciarza ma różne odmiany, w zależności od warunków pogodowych. Zaraz po opadach przybiera postać puchu - jest sypki, słabo związany, często trzeba się przez niego przekopywać, co często może zaskoczyć początkujących narciarzy przyzwyczajonych do dobrze ubitych i przygotowanych stoków z wyciągami. Jest bardzo męczący przy podejściach, natomiast w zjeździe daje możliwość manewrowania i efektownego "szusowania" na bardziej stromych stokach. Szczególnie satysfakcjonuje on miłośników wytyczania własnych ścieżek - zjazd po nietkniętym, świeżym stoku to jedno z najpiękniejszych przeżyć na górskich szlakach. Dla początkujących narciarzy ma jeszcze jedną zaletę - wydatnie spowalnia jazdę, umożliwiając zmianę jej kierunku. Po kilku dniach śnieg staje się bardziej zwięzły, często lekko nadtapiany przy powierzchni przez słońce tworzy wymarzony dla narciarzy firn. To bez wątpienia najlepszy rodzaj śniegu - zarówno przy podejściu, jak i przy zjeździe daje największe możliwości manewrowania, a narty nie zapadają się w nim, dzięki czemu wędrówka jest przyjemna i nie męcząca. Pod koniec sezonu śnieg "nabiera" coraz więcej wody i staje się ciężki i nieprzyjemny - to najlepszy znak, że czas kończyć narciarskie wojaże. Oprócz tych podstawowych rodzajów śniegu istnieje jeszcze wiele innych odmian - warto tu zwrócić uwagę jeszcze na dwie jego szczególnie niebezpieczne formy. Szreń - mocno zlodowaciały rodzaj śniegu - powoduje duże ograniczenia w manewrowaniu na stoku, szczególnie trudne jest wyhamowanie na nim, zwłaszcza dla początkujących narciarzy. Natomiast mocno zmrożona cienka szreń często się łamie, utrudniając lub wręcz uniemożliwiając zjazd - należy jej szczególnie unikać. W wyższych partiach grzbietowych często występuje śnieg suchy i przewiany, po którym bardzo wygodnie się wędruje, z tym, że jego pokrywa jest bardzo nieregularna - trzeba szczególnie uważać na znajdujący się często pod nim lód lub nawet na wystające kamienie. Rozpoznawanie poszczególnych rodzajów śniegu i wybór techniki poruszania się po nim zależy od doświadczenia turysty narciarza - do wprawy w jego rozpoznawaniu dochodzi się po kilku sezonach. Doświadczeni narciarze potrafiący dobrze określić warunki śniegowe mogą praktycznie zawsze wyruszać na szlak (z wyjątkiem szczególnie trudnych warunków, takich jak niskie temperatury i silny wiatr), początkującym polecamy wędrowanie co najmniej dwa-trzy dni po opadach - warunki śniegowe są wtedy zdecydowanie najlepsze. Warunki śniegowe najlepiej zawsze sprawdzić przed wycieczką na jednym (a najlepiej na kilku - dla porównania) z serwisów internetowych. Ekwipunek Oczywiście podstawowym wyposażeniem turysty narciarza są narty i odpowiednie wiązania. Sklepy narciarskie oferują ogromny wybór sprzętu narciarskiego, a sprzedawcy w dobrych punktach handlowych potrafią doradzić co do wielkości i rodzaju odpowiedniego sprzętu w zależności od postury i warunków fizycznych narciarzy. Dlatego tutaj ograniczymy się tylko do podstawowej charakterystyki trzech głównych rodzajów nart używanych w turystyce narciarskiej. Narty biegowe są najwęższe i najlżejsze. Nie mają krawędzi, dlatego ograniczają możliwości manewrowania przy większym nachyleniu stoku. Jednak na większości opisywanych tras można je stosować - poleca się je zwłaszcza osobom wyrabiającym sobie dopiero kondycję - pozwalają odbywać przyjemne eskapady przy niewielkim wysiłku. Narty śladowe są trochę szersze od nart biegowych i mają krawędzie, zwiększając tym samym możliwości wykonywania klasycznych skrętów. Podobnie jak w nartach biegowych nie można w nich zablokować butów do zjazdu, co przy bardziej stromych stokach jest poważnym ograniczeniem. Najbardziej uniwersalne są narty tourowe - szersze od śladówek, z krawędziami. Do nart tourowych stosuje się specjalne wiązania turystyczne, które podczas marszu zachowują się jak wiązania biegowe, natomiast do zjazdu można je zablokować -dają pełne możliwości manewrowania. Ich wady w porównaniu z poprzednimi rodzajami to większa waga i wyższa cena - narty tourowe z wiązaniami i butami są kilkukrotnie droższe niż narty biegowe czy śladowe. Do wszystkich rodzajów nart można używać foków - naturalnych lub syntetycznych pasów przyklejanych pod deski, wydatnie ułatwiających podejście na nartach, bez potrzeby odpinania ich nawet przy stromych stokach. Oprócz tego ważnym wyposażeniem są kije: najlepiej używać długich kijów biegowych lub teleskopowych, których długość można regulować w zależności od warunków śnieżnych i konfiguracji terenu. Ważne jest, by takie kije dobrze skręcić, aby zapobiec ich złożeniu się w czasie jazdy, co może być przyczyną upadku. Osobna kwestia to odzież używana w czasie wędrówek. Powinna być ciepła - najlepsze są różne rodzaje polarów, i chronić przed wiatrem - naprawdę warto mieć kurtkę z membraną. Trzeba przy tym pamiętać, aby zbytnio nie krępowała ruchów. Dobrze jest się ubierać wielowarstwowo, ponieważ zapewnia to duże możliwości regulowania temperatury własnego ciała - na podejściach nawet w mroźny dzień może być gorąco. Niezbędne są oczywiście czapka i wygodne rękawice. Nie należy też zapominać o dobrych okularach przeciwsłonecznych, gdyż na zaśnieżonych stokach promieniowanie jest zwielokrotnione - może doprowadzić nawet do zaburzeń wzroku i czasowego "oślepienia". Idąc w zimie w góry, trzeba wziąć termos z ciepłym napojem oraz, oprócz normalnego prowiantu, dodatkowo jedną lub dwie tabliczki czekolady zapewniającej rezerwę energetyczną. Na dłuższe wędrówki należy zabrać ze sobą latarkę - w zimie dzień jest znacznie krótszy. Najlepiej, aby była to tzw. czołówka, która nie ogranicza nam swobody ruchów. Przy tym wszystkim nie można przesadzić z ilością zabranego ekwipunku - wędrowanie ze zbyt ciężkim plecakiem nie należy do przyjemności, a przede wszystkim pochłania więcej sił, którymi na wycieczce należy oszczędnie gospodarować. Bezpieczeństwo Przed wyprawą należy dokładnie przestudiować mapę i odpowiednio, tj. podług własnych sił, umiejętności i posiadanego sprzętu, ocenić długość i stopień trudności wybranej trasy (przyjmuje się, że podchodzi się 2 - 3 km/h, a zjeżdża 10 - 15 km/h, przy czym czas wędrówki może się kilkakrotnie wydłużyć, zwłaszcza w grubej warstwie świeżego puchu, w śniegu mokrym czy po łamliwej szreni). Wychodząc w zimie w góry, trzeba pamiętać o podstawowych zasadach bezpieczeństwa - nie zapominajmy, że jesteśmy zdani prawie wyłącznie na własne siły. Najlepiej udawać się na wycieczkę w zespołach trzy- lub czteroosobowych, łatwiej wówczas o zakładanie śladu, a w razie wypadku można zejść po pomoc bez konieczności pozostawiania poszkodowanej osoby samej. Na wędrówkę trzeba wyruszyć możliwie najwcześniej, przy czym dobrze jest zostawić sobie rezerwę czasową. Na początku sezonu nawet wprawni narciarze powinni wybierać się na trasy krótsze, a dopiero w miarę poznawania swoich aktualnych możliwości planować ambitne "wyrypy". Pamiętajmy o tym, że w górach, zwłaszcza w zimie, warunki pogodowe są bardzo zmienne. Warto więc przygotować się na niespodziewane nadejście obfitych opadów śniegu czy silnego wiatru, który bywa w górach szczególnie nieprzyjemny i niebezpieczny. Nawet przy stosunkowo niewielkim mrozie może być przyczyną wychłodzenia organizmu i wyczerpania sił. W przypadku wystąpienia niekorzystnych warunków atmosferycznych, jeśli to możliwe, należy zawrócić z trasy, a gdy przebywamy w wyższych partiach gór - najbliższym bezpiecznym szlakiem zejść do doliny. Na wycieczkę oprócz wcześniej opisanego niezbędnego ekwipunku, warto zabrać ze sobą telefon komórkowy. Pomimo że w górach sporo jest miejsc poza zasięgiem operatorów, może się on okazać pomocny. Wychodząc na wędrówkę trzeba pozostawić komuś z miejsca zakwaterowania informację o dokładnym przebiegu trasy i w miarę możliwości trzymać się go - to bardzo skuteczna metoda podniesienia bezpieczeństwa w górach. Osobnym zagadnieniem jest zagrożenie lawinowe występujące w wyższych partiach opisanego terenu. Przed wyjściem należy sprawdzić jego stopień, a potem unikać wędrowania po zdradliwych nawisach, jak i pod nimi oraz przecinania stromych stoków w poprzek. Jeżeli jest taka możliwość, to lepiej przemierzać wypukłe formy terenu, a unikać dolinek i żlebików.

skiety co to jest